Како растеш у човека

0
noge-bosa-žena
Фото: Pexels.com

У човека можеш да порастеш до неслућених висина… Али прво, мораш да знаш да тај пут није нимало лак. Мораш силно да грешиш и да се још силније исправљаш. Не, да те други исправљају! Сам!

-Како ти мислиш да порастеш у човека? То баш не иде тако. Превише си мека. К’о неко перце које вазда лети за све људе и кад нема довољно снаге… Прво порасти сама са собом, у себи!

-Разумела!

Сутра, поново иста песма. Љубавна. Људи је крате, смеју јој се, газе…

-То и нису људи. Како можеш да их називаш људима?

-Мислим да почињем да растем у човека – одговарам.

Није све како изгледа. Умем ја да будем дете, које се ослања на дрво, тражећи да дође човек и пружи руку. Његов однос према мени ми даје смерницу колико сам порасла у човека. Онда на дрвету исцртавамо мој раст.

-Их, бре, колицна си (смех)!

-Само физички. У себи растем дупло више. А знаш зашто?

-Зашто?

-Зато што сваки пут имам осмех кад ме неко увреди.

Некада пишеш љубавну песму, да видиш докле сеже човеково срце, колико је спреман да расте, колико може да расте… А он се тако ода… Сам.

човек-дрво
Фото: Pixabay.com

-Ако хоћеш да видиш колико растеш у човека, напиши љубавну песму!

-Стварно филозофираш сад ! Не могу да поднесем ту твоју страну, јеси ли ти неки психолог, шта си ?

-Нисам. Ја само пишем љубавне песме. Зато знам.

-Ништа ми није јасно, мајке ми…

-Онда не растеш у човека.

-Па какве везе има љубавна песма и раст у човека?

-Онај, који не расте у човека, не може да пише љубавну песму. Да ли ти је сад јасно !?

-Није важно…

-Важно је. Само, ако си довољно порастао, можеш да знаш за љубав. Видиш… Ово дрво зна за љубав, више, него ти.

-Дај, молим те! То је само обично дрво. Него ви, уметници, мало сте на своју страну (врти ми руком).

-Твоја рука, којом вртиш, повредила је ово дрво.

-О, Господе (крсти се)…

-Ако, ако… Само се ти крсти. Крстиће се људи теби, кад останеш тако мали, тако нејак. Јер све мора да се воли, да порастеш у човека. Баш све! И дрво.

-Мало ти је конфузна ова прича. Пила ли си нешто ?

-Попила сам данас све твоје глупости. Зато. Да сам и даље грлила дрво, још бих порасла.

Тешко је људи… Веома је тешко расти. Лако је, док смо деца. Туђа рука те греје и храни, повија и успављује…. Причају ти нешто, што не разумеш. Гледаш. Трепћеш. Појма немаш. Е, онда дође време, када нико неће доћи. То је она позната професорова прича. Нимало стереотипна.

Ако хоћеш стварно, онако искрено, од срца да порастеш у човека, загрли дрво, напиши љубавну песму, а после ћемо да разговарамо о расту. И никада не ударај црте, на дрвету које си грлио. Само можеш да га раниш, јер се тако не мери твој душевни раст. Прочитај му ту песму. Можда те неко иза чује, па ти каже колико си стварно порастао у човека.